Terug naar…..

15 september 2018

thumbnail_seniors-1505944_960_720Zet het bejaardenhuis maar weer op de kaart! Afbouw van GGZ bedden moet teruggedraaid, de sociale werkvoorziening moet terug!

Graag wil ik even stilstaan bij een aantal grote veranderingen (lees verschraling) die de afgelopen jaren zijn ingezet door de landelijke politiek en die het sociaal domein aangaan.

De bejaardenhuizen zijn gesloopt. Het was immers veel beter om zo lang als mogelijk was thuis te blijven wonen , want dat was veel beter dan het bejaardenhuis. Recente cijfers over eenzaamheid onder ouderen stemmen niet tot vrolijkheid. Onderlinge betrokkenheid onder ouderen was voorheen vele malen hoger dan nu het geval is. Het rare is dat ouderen de keuzemogelijkheid is ontnomen om wel of niet in een bejaardenhuis te gaan wonen.
Nee……we zijn keukentafel gesprekken gaan houden. En een zeer geliefd onderwerp van gesprek was de (jawel) mate van zelfredzaamheid. Te pas en te onpas werd dit onderwerp aangekaart. Matrixen moeten veelvuldig worden ingevuld om de zelfredzaamheid te meten. En wat bekt dat lekker. …… Zelfredzaamheid!
In Rotterdam zijn 67 keukentafelgesprekken geanalyseerd. Bij 3 personen was er een minimale vooruitgang te meten.
Zelfredzaamheid vergroten is meer een ambtelijke beleidsambitie dan dat het werkelijk bijdraagt aan een verbetering van de cliënt!

Rigoureuze bezuinigingen in de GGZ. Afbouw van bedden in de geestelijke gezondheidszorg heeft er absoluut toe bijgedragen dat velen letterlijk en figuurlijk in de war zijn geraakt. Wat een impact heeft deze maatregel gehad.
Professionele hulp bij psychiatrische problemen is behoorlijk op afstand gekomen. Ellenlange wachtlijsten, slecht bereikbare crisisdienst, angst en onzekerheid als een naast betrokkenen acuut hulp nodig heeft en je moet nog maanden wachten.

3 Jaar geleden is het besluit genomen om sociale werkvoorzieningen te sluiten. 50.000 Medewerkers uit de sociale werkvoorziening moesten aan regulier werk geholpen worden. De teller stond na 3 jaar op ruim 700. En dan nog met droge ogen dit ridicule besluit blijven verdedigen en zeggen dat er wat opstartproblemen zijn. Wat een persoonlijk leed. 80% van de toenmalige werknemers uit de sociale werkvoorziening is in de bijstand terecht gekomen. Een groot deel wat werk vond bij reguliere werkgevers hebben het nog geen jaar volgehouden. Wat een schaamteloze vertoning is deze maatregel geweest.

Zomaar een paar onderwerpen die de afgelopen jaren prominent op de beleidsagenda van het sociaal domein hebben gestaan. En dan heb ik nog met geen woord gerept over de afgelopen bezuinigingen in de verpleegzorg.

Ik ben er van overtuigd dat politici echt onvoldoende bewust zijn (geweest) van het leed wat is veroorzaakt door zeer grote en ingrijpende besluiten te nemen. En wat we helaas nog steeds veroorzaken. Persoonlijk leed, eenzaamheid, gevoel van onmacht.

Ik wil graag afronden met de hoopvolle wens dat iedere politicus, ambtenaar of beleidsmedewerker wat vaker stil staat bij de (persoonlijke) gevolgen van initiatieven en besluiten die mensen raken.

Martin Juffer

Eerdere blogs

Als je begrijpt wat ik bedoel

Als je begrijpt wat ik bedoel

Onlangs heeft Gemeentebelang samen met de ChristenUnie het initiatiefvoorstel Begrijpelijke Taal aangeboden aan ons...

Onze kinderen

Onze kinderen

Zomaar een paar cijfers uit de eerste helft 2023 Gemeente Nunspeet: - 675 jeugdhulptrajecten zijn ingezet. - 87...