Afgelopen week maakte ik mij namens de fractie sterk voor een open Veluwe. We mogen wonen op één van de mooiste plekken van ons land met prachtige bossen, heide en zandverstuivingen. Daar moeten we natuurlijk zuinig op zijn en ingrijpen als het niet goed gaat.
Het gaat lang niet overal op de Veluwe goed. Kwetsbare gebieden zijn soms te druk bezocht door inwoners en gasten waardoor schade aan natuur ontstaat. Het is goed om samen te gaan kijken naar een herstel van een gezonde balans tussen de mens en de Veluwe. Maar dan wel samen!
Het is een beetje gek om als lokale politicus druk te zijn met een onderwerp waar je onder de streep niets over hebt te zeggen. De gemeente is namelijk helemaal niet aan zet als het gaat over de zogenoemde recreatiezonering. Besluitvorming ligt bij de provincie, uitvoering bij de grondeigenaren. En strikt bekeken, de grondeigenaren kunnen natuurlijk ook zónder de provincie beslissen om een stuk natuur af te sluiten. En toch vonden we het nodig om nu eens flink aan de bel te trekken. De plannen en ingrijpende gevolgen dreigen namelijk over de hoofden van ónze inwoners te gaan en we bemerkten een groeiende (en terechte) ontevredenheid over deze gang van zaken. ‘Zomaar’ stukken van onze prachtige Veluwe afsluiten is natuurlijk niet wat wij als inwoner willen.
De brandbrief die we daarvoor naar de Provincie stuurden is er duidelijk over, wat Gemeentebelang betreft is De Veluwe bovenal van iedereen. Los van grondeigenaren of provinciaal bestuur moeten we allemaal iets te zeggen hebben over onze leefomgeving. Dat maakt dat we ook een gezamenlijke verantwoordelijkheid hebben om die natuur te beschermen. Is tijdelijk afsluiten dat een absoluut taboe? Wat ons betreft niet, maar wel pas als allerlaatste paardenmiddel en gedragen door onze inwoners. Er gaan dus nog een heleboel stappen en maatregelen aan afsluiting vooraf en bovenal een uitgebreide participatie. Wat ons betreft zijn we daar nog lang niet.
We zien dat er geen inwoner is die níet voor het beschermen, behouden en herstellen van onze Veluwse natuur is. Ook wij niet. We zien dat ook het gevoel van gezamenlijke verantwoordelijkheid breed aanwezig is, maar dan wel in balans met alle andere belangen en gebruikers en proportionele maatregelen. Misschien is het juist wel dat gevoel van gezamenlijke verantwoordelijkheid dat maakt dat het zo steekt dat de inwoners nog zo op afstand staat als het gaat om dit thema. Iedereen moet z’n ei kwijt op die zandverstuiving: wij, onze gasten, maar óók de vogels. Dat kan volgens ons best samen.
Pieter-Jan van Rossen
